O Κωνσταντίνος Π. Σταυρόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα, φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ακολούθως εντάχθηκε ως στρατιωτικός ιατρός στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας. Κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του στο Στρατό μετεκπαιδεύτηκε στις Η.Π.Α. και αναγορεύτηκε Υφηγητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τελευταία του θέση στο στράτευμα ήταν του Διευθυντή του 424 Στρατιωτικού Νοσοκομείου Εκπαιδεύσεως και κατά τη διάρκεια της θητείας του στη θέση αυτή εκλέχθηκε κατά τις τελευταίες συνεδριάσεις (Ιούνιος 1965) της Ιατρικής Σχολής Θεσσαλονίκης, έκτακτος επί τριετή θητεία Καθηγητής. Για κάποιους απαξιωτικούς, μικροπρεπείς και "μικροπολιτικούς" λόγους (το Δ.Σ. του Νοσοκομείου Σανατορίου Ασβεστοχωρίου - Ν.Σ.Α., δεν παραχωρούσε αξιοπρεπείς χώρους για εγκατάσταση Πανεπιστημιακής Κλινικής) η εγκατάσταση της κλινικής έγινε τον Ιούνιο του 1966 (6-6-66). Τα μαθήματα στο αμφιθέατρο του Νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ και κάποιες ασκήσεις άρχισαν το πανεπιστημιακό έτος 1965-1966. "Σύνδεσμος" μεταξύ Έδρας Φυματιολογίας και Ν.Σ.Α., ο οποίος προμήθευε διδακτικό και κλινικό υλικό για τα μαθήματα, "προσλήφθηκε", άμα τη αναγορεύσει του Κ. Σταυρόπουλου, ο Επιμελητής Φυματιολογικής Κλινικής του Ν.Σ.Α. Δρ. Χρήστος Βάμβαλης. Από τον Ιούνιο του 1966, πρακτικά και ουσιαστικά, άρχισε να λειτουργεί η Πανεπιστημιακή Κλινική στο Ν.Σ.Α.. Αρχικά με 100 κρεβάτια και λίγο αργότερα με 120. Νοσηλεύονταν, μάλλον αποκλειστικά, χρόνιοι πνευμονοφυματικοί ασθενείς, η δε κλινική ονομαζόταν Φυματιολογική. Με ενέργειες του Κ. Σταυρόπουλου μετονομάσθηκε σε Πνευμονολογική, πολύ πριν μετονομασθεί η αντίστοιχη κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η Κλινική, με τις συνθήκες, οι οποίες είχαν δημιουργηθεί, επεκτάθηκε γρήγορα σε εργαστηριακούς (τμήμα βρογχοσκοπήσεων, εργαστήριο αναπνευστικής λειτουργίας, μικροβιολογικό εργαστήριο, το οποίο έδινε πλήρη ειδικότητα μικροβιολογίας) και στηρικτικούς (γραφεία) άνετους χώρους. Ωστόσο, για κάποιο διάστημα η Κλινική λειτουργούσε με ένα "δανεικό" με απόσπαση από το Ν.Σ.Α. Επιμελητή και έναν ειδικευόμενο στη φυματιολογία, στρατιωτικό ιατρό. Βαθμιαία η κλινική εμπλουτίστηκε με προσωπικό, ειδικευόμενους αρχικά, οι οποίοι στη συνέχεια πήραν έμμισθες θέσεις. Πριν συμπληρωθεί η τριετία, ο Κ. Σταυρόπουλος έγινε τακτικός Καθηγητής. Παράλληλα διατελούσε Πρόεδρος του Νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ και σύμβουλος σε ποικίλες θέσεις ("Μέριμνα Παιδιού", "Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης" κ.ά.) τόσο στη Θεσσαλονίκη όσο και στην Αθήνα. Διατέλεσε Πρόεδρος της Ιατρικής Εταιρείας Θεσσαλονίκης κατά την περίοδο 1972-73 και επί της προεδρίας του αγοράστηκε η "Στέγη" της Εταιρείας. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της "Εταιρείας Μελέτης Πνευμονοπαθειών και Επαγγελματικών Παθήσεων Θώρακος" (σημείωση: ουσιαστικά της "Πνευμονολογικής Εταιρείας Βορείου Ελλάδος"), της οποίας και ήταν ο πρώτος Πρόεδρος. Είχε επίσης ενεργό συμμετοχή στην "Βαλκανική Ιατρική Ένωση" (Union Medicale Balkanique) και υπήρξε εκ των βασικών συντελεστών στη διοργάνωση Παγκοσμίου Συνεδρίου Νοσημάτων Θώρακος στη Θεσσαλονίκη το 1982. Πρέπει τέλος να αναφερθεί ότι κατέλαβε υψηλή θέση στο Rotary. Η φυματιολογική - πνευμονολογική κλινική υπήρξε έντονα παραγωγική σε ερευνητικό επίπεδο, αφού πολλές δημοσιεύσεις, πολλές διδακτορικές διατριβές και 4 υφηγεσίες εκπονήθηκαν από στελέχη της. O Κ. Σταυρόπουλος δεν πρόλαβε τη μαζική παραγωγή υψηλότιτλων συνεργατών, ενώ με την καθιέρωση, επί επταετίας, της υποχρεωτικής συγγραφής βιβλίου, ο Κ. Σταυρόπουλος κυκλοφόρησε σύγγραμμα για τους φοιτητές. Η συγγραφή αυτή ανανεωνόταν κατά περιόδους και σ' αυτήν συμμετείχαν μέλη του Δ.Ε.Π., μη επονομαζόμενα κατά τα ειωθότα της εποχής. Μολονότι ο Κ. Σταυρόπουλος προερχόταν από το στράτευμα και ήταν συμπολίτης με τον Γ. Παπαδόπουλο (κατά κάποια διάδοση ήταν και φίλος του), κατά τη διάρκεια της επταετίας συμπεριφέρθηκε άψογα, αποφεύγοντας να κάνει χρήση "ειδικών" σχέσεων. (Πειστικό παράδειγμα: ο "δανεικός" από το 1965-66 νοσοκομειακός επιμελητής χρήσθηκε πανεπιστημιακός το ...Δεκέμβριο 1969). Όταν "διασαλεύτηκε" η μέχρι τη δικτατορία εθιμική πανεπιστημιακή τάξη για την ανάδειξη πανεπιστημιακών αρχών και ο ορισμός αυτών γινόταν από το Υπουργείο Παιδείας, μεταξύ των προτεινομένων από τα πανεπιστημιακά όργανα, ο Κ. Σταυρόπουλος επιλέχθηκε ως Κοσμήτορας της Ιατρικής και στη συνέχεια ως πρώτος Αντιπρύτανης. Η πολιτεία του στα δύσκολα εκείνα χρόνια ήταν άψογη, σε σημείο που όταν, με τη μεταπολίτευση, ο τότε Πρύτανης κατηγορηθείς επαύθη, ο Κ. Σταυρόπουλος ανέλαβε, προσωρινά, καθήκοντα Πρύτανη. O Καθηγητής Κ. Σταυρόπουλος παρά τις υψηλόβαθμες θέσεις, στις οποίες διακόνησε, παρέμεινε προσηνής, προσιτός, ανθρώπινος. Αμέσως με την εκλογή του ως Καθηγητής έκλεισε το ιατρείο του και πρόσφερε ανιδιοτελώς τις όποιες ιατρικές συμβουλές του. Και μολονότι προερχόταν από το στράτευμα η όλη πολιτεία του ήκιστα πρόδιδε την προέλευσή του. Ήταν ...επικίνδυνα καλός και όσο εύκολα προσλάμβανε συνεργάτες, τόσο δύσκολα τους επιτιμούσε, σε μία εποχή κατά την οποίαν το Καθηγητικό "κατεστημένο" είχε εξουσία. Γιατί αργότερα...! O Κ. Σταυρόπουλος απεβίωσε στις 16 Αυγούστου 1990.ΣΤΑΥΡΟΠOΥΛOΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝOΣ Χρονολογίες 1972
O Κωνσταντίνος Π. Σταυρόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα, φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ακολούθως εντάχθηκε ως στρατιωτικός ιατρός στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας. Κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του στο Στρατό μετεκπαιδεύτηκε στις Η.Π.Α. και αναγορεύτηκε Υφηγητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τελευταία του θέση στο στράτευμα ήταν του Διευθυντή του 424 Στρατιωτικού Νοσοκομείου Εκπαιδεύσεως και κατά τη διάρκεια της θητείας του στη θέση αυτή εκλέχθηκε κατά τις τελευταίες συνεδριάσεις (Ιούνιος 1965) της Ιατρικής Σχολής Θεσσαλονίκης, έκτακτος επί τριετή θητεία Καθηγητής. Για κάποιους απαξιωτικούς, μικροπρεπείς και "μικροπολιτικούς" λόγους (το Δ.Σ. του Νοσοκομείου Σανατορίου Ασβεστοχωρίου - Ν.Σ.Α., δεν παραχωρούσε αξιοπρεπείς χώρους για εγκατάσταση Πανεπιστημιακής Κλινικής) η εγκατάσταση της κλινικής έγινε τον Ιούνιο του 1966 (6-6-66). Τα μαθήματα στο αμφιθέατρο του Νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ και κάποιες ασκήσεις άρχισαν το πανεπιστημιακό έτος 1965-1966. "Σύνδεσμος" μεταξύ Έδρας Φυματιολογίας και Ν.Σ.Α., ο οποίος προμήθευε διδακτικό και κλινικό υλικό για τα μαθήματα, "προσλήφθηκε", άμα τη αναγορεύσει του Κ. Σταυρόπουλου, ο Επιμελητής Φυματιολογικής Κλινικής του Ν.Σ.Α. Δρ. Χρήστος Βάμβαλης. Από τον Ιούνιο του 1966, πρακτικά και ουσιαστικά, άρχισε να λειτουργεί η Πανεπιστημιακή Κλινική στο Ν.Σ.Α.. Αρχικά με 100 κρεβάτια και λίγο αργότερα με 120. Νοσηλεύονταν, μάλλον αποκλειστικά, χρόνιοι πνευμονοφυματικοί ασθενείς, η δε κλινική ονομαζόταν Φυματιολογική. Με ενέργειες του Κ. Σταυρόπουλου μετονομάσθηκε σε Πνευμονολογική, πολύ πριν μετονομασθεί η αντίστοιχη κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η Κλινική, με τις συνθήκες, οι οποίες είχαν δημιουργηθεί, επεκτάθηκε γρήγορα σε εργαστηριακούς (τμήμα βρογχοσκοπήσεων, εργαστήριο αναπνευστικής λειτουργίας, μικροβιολογικό εργαστήριο, το οποίο έδινε πλήρη ειδικότητα μικροβιολογίας) και στηρικτικούς (γραφεία) άνετους χώρους. Ωστόσο, για κάποιο διάστημα η Κλινική λειτουργούσε με ένα "δανεικό" με απόσπαση από το Ν.Σ.Α. Επιμελητή και έναν ειδικευόμενο στη φυματιολογία, στρατιωτικό ιατρό. Βαθμιαία η κλινική εμπλουτίστηκε με προσωπικό, ειδικευόμενους αρχικά, οι οποίοι στη συνέχεια πήραν έμμισθες θέσεις. Πριν συμπληρωθεί η τριετία, ο Κ. Σταυρόπουλος έγινε τακτικός Καθηγητής. Παράλληλα διατελούσε Πρόεδρος του Νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ και σύμβουλος σε ποικίλες θέσεις ("Μέριμνα Παιδιού", "Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης" κ.ά.) τόσο στη Θεσσαλονίκη όσο και στην Αθήνα. Διατέλεσε Πρόεδρος της Ιατρικής Εταιρείας Θεσσαλονίκης κατά την περίοδο 1972-73 και επί της προεδρίας του αγοράστηκε η "Στέγη" της Εταιρείας. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της "Εταιρείας Μελέτης Πνευμονοπαθειών και Επαγγελματικών Παθήσεων Θώρακος" (σημείωση: ουσιαστικά της "Πνευμονολογικής Εταιρείας Βορείου Ελλάδος"), της οποίας και ήταν ο πρώτος Πρόεδρος. Είχε επίσης ενεργό συμμετοχή στην "Βαλκανική Ιατρική Ένωση" (Union Medicale Balkanique) και υπήρξε εκ των βασικών συντελεστών στη διοργάνωση Παγκοσμίου Συνεδρίου Νοσημάτων Θώρακος στη Θεσσαλονίκη το 1982. Πρέπει τέλος να αναφερθεί ότι κατέλαβε υψηλή θέση στο Rotary. Η φυματιολογική - πνευμονολογική κλινική υπήρξε έντονα παραγωγική σε ερευνητικό επίπεδο, αφού πολλές δημοσιεύσεις, πολλές διδακτορικές διατριβές και 4 υφηγεσίες εκπονήθηκαν από στελέχη της. O Κ. Σταυρόπουλος δεν πρόλαβε τη μαζική παραγωγή υψηλότιτλων συνεργατών, ενώ με την καθιέρωση, επί επταετίας, της υποχρεωτικής συγγραφής βιβλίου, ο Κ. Σταυρόπουλος κυκλοφόρησε σύγγραμμα για τους φοιτητές. Η συγγραφή αυτή ανανεωνόταν κατά περιόδους και σ' αυτήν συμμετείχαν μέλη του Δ.Ε.Π., μη επονομαζόμενα κατά τα ειωθότα της εποχής. Μολονότι ο Κ. Σταυρόπουλος προερχόταν από το στράτευμα και ήταν συμπολίτης με τον Γ. Παπαδόπουλο (κατά κάποια διάδοση ήταν και φίλος του), κατά τη διάρκεια της επταετίας συμπεριφέρθηκε άψογα, αποφεύγοντας να κάνει χρήση "ειδικών" σχέσεων. (Πειστικό παράδειγμα: ο "δανεικός" από το 1965-66 νοσοκομειακός επιμελητής χρήσθηκε πανεπιστημιακός το ...Δεκέμβριο 1969). Όταν "διασαλεύτηκε" η μέχρι τη δικτατορία εθιμική πανεπιστημιακή τάξη για την ανάδειξη πανεπιστημιακών αρχών και ο ορισμός αυτών γινόταν από το Υπουργείο Παιδείας, μεταξύ των προτεινομένων από τα πανεπιστημιακά όργανα, ο Κ. Σταυρόπουλος επιλέχθηκε ως Κοσμήτορας της Ιατρικής και στη συνέχεια ως πρώτος Αντιπρύτανης. Η πολιτεία του στα δύσκολα εκείνα χρόνια ήταν άψογη, σε σημείο που όταν, με τη μεταπολίτευση, ο τότε Πρύτανης κατηγορηθείς επαύθη, ο Κ. Σταυρόπουλος ανέλαβε, προσωρινά, καθήκοντα Πρύτανη. O Καθηγητής Κ. Σταυρόπουλος παρά τις υψηλόβαθμες θέσεις, στις οποίες διακόνησε, παρέμεινε προσηνής, προσιτός, ανθρώπινος. Αμέσως με την εκλογή του ως Καθηγητής έκλεισε το ιατρείο του και πρόσφερε ανιδιοτελώς τις όποιες ιατρικές συμβουλές του. Και μολονότι προερχόταν από το στράτευμα η όλη πολιτεία του ήκιστα πρόδιδε την προέλευσή του. Ήταν ...επικίνδυνα καλός και όσο εύκολα προσλάμβανε συνεργάτες, τόσο δύσκολα τους επιτιμούσε, σε μία εποχή κατά την οποίαν το Καθηγητικό "κατεστημένο" είχε εξουσία. Γιατί αργότερα...! O Κ. Σταυρόπουλος απεβίωσε στις 16 Αυγούστου 1990.